Władysław Hasior (1928-1999) przez większość swego życia związany był z Podhalem. Edukował się w zakopiańskiej szkole plastycznej, gdzie kształcił się pod kierunkiem Antoniego Kenara, a następnie w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie u prof. Mariana Wnuka. Był rzeźbiarzem, malarzem, scenografem i prowokującym indywidualistą, którego porównywano do Rauschenberga i Warhola oraz uznawano za prekursora polskiego pop-artu. Do dziś uznaje się go za jednego z najbardziej charakterystycznych artystów w galerii sztuki polskiej.

Tworzywem sztuki uczynił odpady cywilizacji technicznej łączone z przedmiotami ze sfery sacrum. Z różnorakich materiałów, zwyczajnych przedmiotów tworzył "sztandary", "portrety imaginacyjne", oryginalne "obrazy", zawierające cały szereg odniesień do otaczającej rzeczywistości czy tradycji artystycznych, nieustannie prowadząc dialog z polską rzeczywistością i mitologią. Artysta sięgał po lokalny kicz świecki i religijny, który ujmował w swój wyjątkowy, poetycki sposób. Zwykły przedmiot stawał się dzięki Hasiorowi metaforą innej rzeczywistości, dając pole nieograniczonej wyobraźni. Tradycją bliską sztuce Władysława Hasiora jest surrealizm, jego oniryczna poetyka związana z penetrowaniem pokładów nieświadomości indywidualnej i zbiorowej. Twórczość Hasiora wiele czerpie też ze sztuki naiwnej, jest zakorzeniona w ludowej religijności i jej magicznym charakterze.

Artysta był nie tylko autorem, ale również dokumentalistą swoich działań artystycznych. Ten zapis stawał się często jedynym śladem po performansie i podstawą do wykonania jego rekonstrukcji. Systematycznie gromadził usystematyzowany w cykle tematyczne wizualny notatnik kultury wizualnej. Ten zespół zdjęć/przeźroczy nie był zresztą uznawany za część jego artystycznej spuścizny. Był to raczej materiał ilustracyjny do spotkań z publicznością, która przybywała do jego pracowni. Niezwykle ważny był dla niego kontakt z ludźmi – wymiana myśli, informacja zwrotna, dlatego tak często w swojej pracowni organizował spotkania tematyczne, nazywając je przewrotnie "świetlicą powiatową". Były to pokazy slajdów z komentarzem artysty oraz zaproszenie do dyskusji. Jego sztuka, jak sam mawiał „konkretyzuje się w momencie spotkania z odbiorcą”, nastawiona jest przede wszystkim na wywoływanie emocji i skłanianie do refleksji i własnych interpretacji”.
Notatnik fotograficzny tworzył przez niespełna trzydzieści lat. Liczy on dwadzieścia tysięcy zdjęć i zachował się w pełnym kształcie, jako jedyny w swoim rodzaju zapis Polski i jej przemian w ostatnim ćwierćwieczu ubiegłego wieku.

Prezentowane na wystawie cykle tematyczne z Notatnika Fotograficznego Władysława Hasiora przedstawiają zbiór prac, portretów, miniatur, dokumentacje akcji performatywnych. Na wystawie można również zobaczyć prace, które wykonywał do przedstawień w Piwnicy Pod Baranami.

Artysta wielokrotnie podkreślał, że ważniejsza w jego sztuce jest duchowa trwałość wrażenia, przeżycia jakie pozostawia niż fizyczna wytrzymałość materiału, z którego jest zrobiony. Celem wystawy jest konfrontacja widza z pamięcią o artyście i jego twórczości.
Wystawa jest wpisana w stałą ekspozycję Galerii Huta Sztuki obejmującą kilkadziesiąt prac artystów ze środowiska plastyków Nowej Huty z lat 50. do lat 70. XX wieku. Ekspozycja obejmuje prace od socrealistycznych obrazów Erwina Czerwenki, takich jak „Robotnicy na budowie Nowej Huty” czy „Panoramę Nowej Huty” z lat 50. autorstwa Witolda Chomicza, po sztukę współczesną.

Prezentowane prace na wystawie:

Zbiory slajdĂłw

Wybór – „Z Notatnika Fotograficznego Władysława Hasiora”, ze zbiorów Muzeum Tatrzańskiego im. dra Tytusa Chałubińskiego w Zakopanem.

Sztandary – zdjęcia ze zbiorów Galerii Władysława Hasiora - Miejski Ośrodek Sztuki Gorzów Wielkopolski.

Prace scenograficzne Piwnica Pod Baranami.

Dofinansowano ze środków Miasta Krakowa.

Organizator: Galeria Huta Sztuki.

Kurator: Barbara Solecka.

Szczegółowe informacje:
Galeria Huta Sztuki
Ośrodek Kultury im. C. K. Norwida
os. GĂłrali 5, 31-953 KrakĂłw
tel: 12 644 27 65 (w. 34/25)
b.solecka@okn.edu.pl
hutasztuki@okn.edu.pl